Kapliczki, krzyże i figury przydrożne w Jaworznie

Niewielka osada Dąb, znajdująca się obecnie w granicach  administracyjnych miasta Jaworzna stanowi dotąd część parafii Przemienienia Pańskiego w Libiążu dekanatu Libiąż i Archidiecezji Krakowskiej. Mimo iż całe miasto Jaworzno  wraz z włączonymi do tego miasta parafiami zostały w ostatnim czasie  wyłączone z diecezji krakowskiej i podporządkowane utworzonej diecezji w  Sosnowcu., to Dąb wraz z macierzysta parafią w Libiążu utrzymał się  przy diecezji krakowskiej i stanowi nadal jej najbardziej wysuniętą jej  część.

Związki Dębu z Libiążem datują się od najdawniejszych czasów, kiedy  to Dąb wraz z Libiążem, Chełmkiem, Bobrkiem, Gromcem i innymi mniejszymi  miejscowościami wchodził w skład „klucza bobreckiego”, stanowiącego  majątek rodów Ligęzów, Dębińskich i Ogińskich, w okresie przed II Wojną    Światową – Sapiehów.

Już w tych czasach, w lasach nad Przemszą istniała niewielka osada  robotników leśnych, którzy wyrąbywali lasy należące do dworu,  przecierali drewno w miejscowym tartaku, a następnie spławiali je  Przemszą. Nad Przemszą również z miejscowego drewna budowano galary i  łodzie. (resztki jednej łodzi są zatopione w Przemszy powyżej  wpływającej Matyldy).

Dopiero w czasach Rzeczypospolitej Krakowskiej – co już jest  historycznie potwierdzone, gmina Dąb stanowiła jedną z miejscowości  podlegających wójtowi w Bobrku. Po likwidacji Rzeczypospolitej  Krakowskiej w 1846 r. Dąb stanowił odrębną gminę wiejską z własną radą  gminną i  wójtem.

Jako samodzielna gmina Dąb utrzymał się do roku 1933. Na skutek  przeprowadzonej w tym roku reformy, Dąb stał się jedna z gromad gminy  zbiorowej Chełmek. Również w czasie okupacji niemieckiej Dąb podlegała  burmistrzowi w Chełmku. Podobnie po II wojnie Światowej, aż do reformy  administracyjnej w roku 1954 należał do gminy Chełmek.

Od roku 1956 Dąb został włączony do gromady Jeleń, później od roku  1958 do osiedla Jeleń, a następnie od roku 1966 do miasta Jeleń. W  wyniku dalszych zmian administracyjnych w roku 1977 Dąb wraz miastem  Jeleń wszedł w granice miasta Jaworzna.

Mimo licznych przeobrażeń i zmian administracyjnych Dąb utrzymał się w granicach parafii Przemienienia Pańskiego w Libiążu.

Ślady uczestnictwa mieszkańców Dębu w życiu parafii znajdują się w  zapisach ksiąg parafialnych. Z przekazów ustnych wiadomo, że Dębianie  zawsze uczestniczyli w pracach parafii i włączali się bądź to czynem,  bądź ofiarą do prac prowadzonych przez parafię. Mimo znacznej odległości  od kościoła parafialnego mieszkańcy Dębu czynnie włączali się w budowę  nowego kościoła parafialnego oraz cmentarza co potwierdza kronika ś.p.  Stanisława Porwita „A także mieszkańcy nigdy nie żałowali grosza na  cele kościelne. Jak wynika z moich wypisów z ksiąg gminnych płacono na  nowy kościół w Libiążu 140 000 Koron. Dla organisty 200 koron rocznie  przez 10 lat od 1902 – 1912.Na pensję organiście płacono z gminy  Dąb 12  Koron i 35 halerzy. W roku 1897 złożono na reperację organów jeszcze w  starym drewnianym kościółku 15.X. 8 złotych reńskich 55ctw. Dnia  20.VIII.1889 r. złożono na reperację murów dookoła kościoła 4 fl.25 ct.

Zarówno przed I wojna światową, jak i w okresie międzywojennym prawie  cała ludność, nie patrząc na odległość uczestniczyła we wszystkich  nabożeństwach niedzielnych i świątecznych. Znana jest przynależność  kobiet do III Zakonu oraz do Arcybractwa Straży Honorowej. Również w  okresie przedwojennym na terenie Dębu istniały Róże dziewcząt, niewiast i  mężczyzn.

Ściślejsze związki z kościołem parafialnym nastąpiły z chwilą  otwarcia w Dębie 4 – ro klasowej szkoły powszechnej. Miało to miejsce w  roku 1910 (przedtem niektóre dzieci uczęszczały do szkoły w Jeleniu).  Prawdopodobnie od tej pory prowadzone były w szkole lekcje religii.  Gospodarze posiadający konie zobowiązani byli do przywożenia i odwożenia  księdza z Libiąża.

Częste przy tym były przypadki, że ksiądz, szczególnie ksiądz kanonik  Franciszek Flasiński, w okresie letnim przychodził na lekcje religii  piechotą, drogą przez las. Zdarzał się również, że dzieci szkolne  wychodziły przed księdza aż pod przejazd kolejowy ( mniej więcej połowa  drogi). Przynoszono wówczas od dróżnika kolejowego (Pana  Sworzeniowskiego) stół i krzesło, wokół których na ziemi siadały dzieci i  w ten sposób, na wolnym powietrzu, w połowie drogi między Libiążem i  Dębem odbywały się lekcje religii. Normalnie nauka religii odbywała się w  budynku szkolnym. Dopiero po usunięciu religii ze szkół przez władze  oświatowe naukę tę prowadzono w domach prywatnych, a w końcu w częściowo  oddanym do użytku, budowanym punkcie katechetycznym.